कविता- "भो अल्पज्ञानमा फुट नल्याउ"

किरात योनिबाट
उ जन्मियो
बाहुन योनिबाट 
म जन्मिएँ
हामी दुबैको अंग
लगभग उस्तै दुरुस्तै
केबल केहि आकारको फरक

उ जन्मिएको खुशिमा राँगो काटियो
म जन्मिएको खुशिमा खसी
भोज आखिर उसको घरमा
अनि मेरो घरमा सबै तिर

पात्रो पल्टिदै गयो
दिन,हप्ता,महिना,साल
फेरिदै गए
हाम्रो आकार पनि बदलियो
सोच बद्लियो
उ बलवान थियो
म लुरे

उ दिमाग कम हात बढि चलाउने
म हात कम दिमाग बढि चलाउने
म किताबी किरो
उ खेलमा हिरो

मैले लोकसेवा भिडे
उसले भारतिय सेना भिड्यो
दुबै छानियौ
उ गयो लड्न बहादुरीको भि सि थाप्न
म बसे देश बनाउन

तर
उसले छाती भरी तक्मा पहिरियो
म प्रसासनमा हालिमुहाली भए
उसले घर जोड्यो
मैले जोडे
उसले गाडी किन्यो
मैले किने
यसरी हामी उस्तै दुरुस्तै देखिदै गयौँ

आज मेरो छोरो
मेरो बाटोमै छ
उसको छोरो
उसैको बाटोमा

तर

हिजो आज
हल्ला सुन्दैछु
मैले उसलाई धपाएको रे
मैले उसको किप्पट हडपेको रे
म नाक लामो हुने रे
उ नाम थ्याप्चे रे
म सामन्ती,शोसक रे
उ पीडीत रे

होइन उसको छोराले कसरी
यस्तो भन्न सक्छ?
के उसले देखेको छ
उ जन्मिने बेलामा मैले उसको आमालाई
रगत दिएको?
मेरो किड्नी ड्यामेज हुदा उसको
बाबुले मलाई दिएको?

हामी बिच त अब
रगतको सम्बन्ध छ
हामी के नामको आधारमा दूर हुन्छौँ?
के उसलाई पोल्दा मलाई पोल्दैन
के सरकारी जागिर खानु मेरो दोष थियो?

टुप्पि कसेर म पढ्न बस्ता
उसको बाबु बाघ सँग लडाइ गर्थियो
त्यसैले उ बहादुर भयो
उसले छातीमा तक्मा भर्यो
घर सार्यो धरान
मैले बैक भरे घर सारे काठमाण्डौँ
फरक यति हो
उ अरुको देशको लागी लड्यो
म आफुलाइ पाल्न लागे
आज उसको फोटो बहादुरहरुको साथमा छ
मेरो फोटो शिंहदरवारमा छ
उ बलले चिनियो
म पेशाले बुद्धिले

आखिर उ जति परचित म उति
अनि उ र म मा के फरक
उसलाई मार्ने कालनै त मेरो पनि
उसले पिउने पानीनै त हो मैले पिउने पनि

बाबु तिमीले बुझ्न सक्ने छैन
मेरो र तिम्रो बाबुको दोस्ती
भो अल्पज्ञानमा फुट नल्याउ
सक्छौ भने मिलेर जाउ
नसके कम्तिमा फुटेर होइन
यो देश मेरो मात्र होइन
तिम्रो पनि हो
यो देश तिम्रो मात्र होइन
मेरो पनि हो
एकता होस् जय होस् ।।