कथा-"राज-"
Nirajan Prabhat Luitel
म कुदेर मतान कोठामा पसे धन्न मलाई कसैले देखेन।मलाई खपिनसक्नुको पीडा भो,यो पीडा प्रसव पीडा भन्दा कम थिएन पक्कै पनि।एक कुमारीको कुमारीत्व सबै भन्दा महान सम्पती तर आज मैले त्यो सम्पतीनै गुमाएँ।मेरो छाती जस्तै टुक्का टुक्का भएको ऐना हेरे आफ्नो अनुहार आफुलाईनै घिन लाग्दो कुरुप लाग्यो।म मन खोलेर रोएँ,रुनु बाहेक मेरो अर्को सायद बिकल्प पनि त थिएन।
मेरो बा आमाको एक्लो सन्तान म।२०,२५ वटा पशुवली दिएर,धेरै देवी देवतालाई भाकेर मात्र मेरो जन्म भएको रे आमाले मलाइ सुनाउनु भएको।विवाह भएको लामो समय सम्म पनि कुनै संतान नहुदा गाउँमा अनेक थरी कुरा गर्न थाले रे गाउँलेहरुले,समाज त्यस्तै छ अर्काको कुरा नकाट्दा कहाँ खाएको पच्छ र?बाँझि यस्तै यस्तै खोइ के के नानाथरी भन्न थालेछन् आमालाई,एका तिर सन्तान नहुनुको पीडा त्यसमा गाउँलेहरुको सधैँको निच हेराई।जे जस्तो भए पनि जीवन नामको गाडीलाई अगाडी बढाउनु पर्ने बाध्यता।लामो समय पछि मेरो जन्म भयो आमाको खुशिको सिमानै रहेनछ,तर छोरी पो भनेर बाले एक पटक मुख खुम्चियाउनु भएछ। "नखाउ भने दिन भरीको सिकार,खाउ भने कान्छबाबुको अनुहार" भने जस्तै भयो सायद बालाई।
एक मध्यम वर्गको परीवार हाम्रो।के लगाउ के खाउ को चिन्ता थिएन हामीमा।मेरो बा सरकारी स्कुलको शिक्षक आमा घर मन्त्री।उच्च वर्गिय जीवन शैली नभएपनि मेरो लालन पालन सुखपूर्वक भएको थियो।
