short ...कविता

जिन्दगीको थुन्से भरी
सपना बोकेर
सपनाको जन्ती हिडेको
अ - नाम मान्छे ।

शितले फुटेका कुर्कुचा जस्ता
भाग्यरेखा
बीना पानी चिरा परेका खेतका गरा जस्ता
भविस्य
एउटा सुन्दर भविस्यको खातिर
वर्तमान दाउमा राखेर
उ.....कालो नै उ.... कालो
हिडिरहेको "म"
"म" हुनुको सगरमाथा
"म" हुन खोज्नुको
भुलभुलैया
जोखिमका खण्डहर
रहरका
भंग्नाशेस
नियतिको जातोले
उमेर पिस्दै पिस्दै
चढ्नु छ
जीवननामको
तारे भिर ।।

बाँकी यता>>

कविता - (....)

प्रसव बेदनाको पहाड बोकेर 

जन्मिएको संविधान
एक अपांग छोरा !
निरीह निरीह -
आमाहरु 
बाबुहरु
हेर्दै छन् आफ्नै छोरीहरुको झिल्ली च्यातिएको
एक तमास छ आकाश
एकोहोरो रुदैछ बादल
झर्दैछ प्रसान्त सागर
अह !
पखालिएन दाग -
रजस्वलाको
नियती को ।

नियतीले बेस्मारी कुटिएको
जमिन
बन्जर बन्जर
बन्दैछ
समयका च्ट्याङ्गले त्राहिमाम
केही जोडी ढुकुर
भविस्यको सिकारमा पर्दैछन
तुहिदैछन गर्भाशय
बीना निसेचित डिम्ब र शुक्रकिटहरु ।

बाँकी यता>>

कविता - रहर र बाध्याता !!

जीन्दगीको क्यानभासमा
स्मृतिको कुचीले कोरिन्छन केही चित्र 
प्रकृतिको रंगहरुको लेपन लगाएर
खोलाहरुको
झरनाहरुको
सुन्दर संगीतमा
माथिङ्गल फिरफिराइउछ
एक अनौठो सकस उत्पन्न गराउछ ।

यसै बीचमा
बल्झिन्छ —आगत
झस्किन्छ— वर्तमान
अनि—
झिलमिलाउछ— भविस्य ।

बाँकी यता>>