आज बिहानै मेरो शरिरले ठिक लक्षण देखाएको थिएन।जसरी भए पनि काममा त जानै पर्यो।
काममा जेन तेन गएँ,अझै जस्ताको त्यस्तै थियो २० को १९ भएको होइन त्यस माथि प्रचण्ड घाम खोइ झेल्ला र मेरो शरीरले?सोचमा हराउँदै टुसुक्क बसेको के थिएँ उस्ताज(काम गराउने नाइके)ले देखिहालेछ।
"ए!बहादुर किन बसेको?" उसके कड्किएर प्रश्न गर्यो।
झसंग हुदै म उठे अनि बिन्ती गरे-"उस्ताज आज म बेरामी छु,टाउँको धेरै दुखेको छ।म काम गर्न सक्छु जस्तो लागेन।आज लाइ बिदा पाउँन सक्छु?"
मेरो यो बिन्ती होइन कि म उसको दुबै आँखा माग्दैछु अनि म कुनै अपरिचित मान्छे हु- जसरी आँखा फुकाएर हेर्यो उसले-"के को बिदा नि तलाई?यहाँ काम गर्न सक्नेको मात्र काम छ काम गर्न सक्छस् गर होइन भने नेपाल गए हुन्छ ।हामी त्यसै तिमीहरुलाइ काम गराउदैनौ पैसा दिन्छौ ।जब सम्म घोडाले काम गर्न सक्छ तब सम्म मात्र उसलाई दानापानी दिइन्छ ।" उसले आफ्नो विचार राख्यो /
मैले उसलाई फेरी बिन्ती गरे-"उस्ताज यसो नभन्नुस् आज त हो नि मैले बिदा मागेको,शरिरले साथ नदिए पछि कसरी काम गर्नु मैले?"
